novi svijet

                                                                             Kateri Tekakwithi, ljiljanu Mohawka                                                          
sanjam njufaundlend

bijele svetionike na pustom  otočju

i nepreglednu divljinu mračnih zlokobnih mora

dubine bez kraja

u kojima borave kitovi veći od brodovlja

tamo gdje se ljudski završava svijet

kosti su hodočasnika i kažnjenika

asketska samoćo mog pola

nemirni svemir vodenih iskri

svjež i nov

pao bih u njega sa strmine

kao kosmonaut

u nebo krcato zvijezdama

u svom padu širim ruke

kao široka jedra

beskrajna galaksijo dalekih brodova

sa mornarima što znaju stvari

morskim vucima

i sa misionarima što grade drvene utvrđene gradove

u sniježnim pustošima

od jelovih grana načinili su krstove za svoje oltare

u sumrak tamo idu prilike preko bijelih brijegova

da nazoče misi u bijeloj divljini novog svijeta
nerazumljiv je jezik svetih obreda
tihi majčinski glas ognjištu je nalik
otajstva su to Boga koji je stigao sa bijelim jedrima
da izraste u klasju zemlje onkraj beskrajnog mora

šume nastanjuju sivi medvedi tamo

veći i od čovjeka silnika

moja je koža postala kao naličje

 iznošene cipele

istrošena od oštrih vjetrova

na mojoj  bradi inje je od soli

poluslijepe od slane daljine

beskrajnog praznog horizonta

nemirne oči razlile su se

u mir bespuća

iscrpljene godinama i godinama

potrage za nekom spasavajućom tačkom
muževna monotonost mog otočja