mora da je to
bilo sredinom sedamdesetih
dovezli su se
svojim automoblima
ranije
iz grada
i doveli su
poznatu naricaljku
gore prema vrbici
jesen u pustom
pjeskovitom gorju
kameniti predio
topao od prizme
sporog sunca
rasprskalo je
sunce svoju rumen po stijenama
i maloj crkvi i
groblju
vrata su crkve
decenijama zaključana
iz kamenja i
krova
niklo je kiselo
drvo
crna plijesan se
navukla na opeku
i zemlja sve vuče
u sebe
raste do visine prozora
drveće već
otkriva svoje grane
između grobova je
meko
žuto lišće
i silne krošnje
murvi
podrile su ogradu
korijenjem
su probile
u šeol mrtvih
učinile su mrtve
dijelom svog
sporog rasta
učesnicima života
sada po drugi put
vrlo
nepretenciozno
nova zahvalnost
mrtvih
kada ih obraduje
vjetar u lišću
i kiša
i starica sunce
crone iz legendi
kao i lelekača
koju su doveli
crvenom škodom
kao pluton prozerpinu
muškarci sa
brkovima
u džemperima
i sakoima
motaju svoje
cigarete
čekaju porodicu
preminulog
da pristigne
i nikli su
iz pijeska i
kamena
divlji šipci
pukli su svoju
zgrušanu krv
u crveno
predvečerje
kao na staroj
fotografiji
i naricaljka trga
htonske plodove
i zoblje ih
kao životinja
koja je vidjela
nešto slasno
i neko zatim
vikne:
'dolaze!'
i naricaljka
rukavom briše usne
i ustima punim
kisele
krvi nara
počinje
svoju dugu tužnu
pjesmu
No comments:
Post a Comment